عاشقم اهل همین کوچه ی بن بست کناری
که تو از پنجره اش پا به قلب من دیوانه نهادی
تو کجا ؟ کوچه کجا ؟ پنجره ی باز کجا ؟
من کجا ؟ عشق کجا ؟ طاقت آغاز کجا ؟
تو به لبخند و نگاهی ، منِ دلداده به آهی
بنشستیم تو در قلب و منِ خسته به چاهی
گنه از کیست ؟ از آن پنجره باز ؟ از آن چشم گنه کار ؟
از آن خنده معصوم یا از آن لحظه ی دیدار ؟
می ترسم کسی نه خودت را،
که دوست داشتنت را از من بگیرد !
کوچه ها را بلد شدم
رنگ های چراغ راهنما
جدول ضرب
دیگر در راه هیچ مدرسه ای گم نمیشوم
اما گاهی میان آدم ها گم میشوم
آدم ها را بلد نیستم
می گویند شاد بنویس نوشته هایت درد دارند...
ومن یاد ویولون زنی می افتم که گوشه خیابان شاد میزد اما
با چشمان خیس....
آدمــــــا
گاهی لازمه چند وقــت
کرکره شونو بکشن پاییـــن
یه پارچـــه سیـاه بزنن درش و بنـویسن:
کسی نمـــــــرده
فقط دلـــــــــم گرفتــــــه…!
من هم مثل همـه ی آدمـهــا «درد» دارم …
حتـمـاً کـه نـبـایـد جـای ِ زخـم هـایـم را
بـه شمـا نـشان دهم
مثل آن مسجد بین راهی تنهایم
هرکس که می آیدمسافر است
میشکند هم نمازش را هم دلم را ...
و میرود ...
